سوال: آﯾﺎ از رﺳﻮل اﻟﻠﻪ (ص)و ﯾﺎ اﺋﻤﻪ اﻃﻬﺎر ﻧﺼﯽ ﺑﺮ ﻣﻈﻠﻮم ﻧﻤﺎﺋﯽ و ﻧﻮﺣﻪ ﺧﻮاﻧﯽ و ﭘﻮﺷﯿﺪن ﻟﺒﺎس ﺳﯿﺎه و ﻗﻤﻪ زﻧﯽ و آﻧﭽﻪ ﮐﻪ در ﻋﺰاداری اﻣﺮوزه اﻧﺠﺎم ﻣﯽﺷﻮد وﺟﻮد دارد؟
ج: 1-ﺟﻮاب اﯾﻦ ﺳﻮال را ﻋﻼﻣﻪ ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻦ ﺣﺴﯿﻦ ﺑﻦ ﺑﺎﺑﻮﯾﻪ ﻗﻤﯽ ﻣﻠﻘﺐ ﺑﻪ ﺷﯿﺦ ﺻﺪوق اﯾﻨﮕﻮﻧﻪ داده اﺳﺖ: در ﻟﻔﻆ رﺳﻮل اﻟﻠﻪ (ص) ﮐﻪ ﺑﺮ آن ﭼﯿﺰی ﺑﺮﺗﺮی ﻧﺪارد ﺑﻪ اﯾﻦ ﺷﮑﻞ آﻣﺪه اﺳﺖ ﮐﻪ: «ﻧﻮﺣﻪ ﺳﺮاﺋﯽ از اﻋﻤﺎل ﺟﺎﻫﻠﯿﺖ ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ» (ﻣﻦ ﻻﯾﺤﻀﺮه اﻟﻔﻘﯿﻪ: ٢٧٢-٢٧١/٤).
2-و ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ ﻣﺤﻤﺪ ﺑﺎﻗﺮ ﻣﺠﻠﺴﯽ ﺑﺎ اﯾﻦ ﻟﻔﻆ آﻧﺮا رواﯾﺖ ﮐﺮده اﺳﺖ ﮐﻪ: «ﻧﻮﺣﻪ ﺳﺮاﺋﯽ از ﺟﺎﻫﻠﯿﺖ ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ» ا.ه (ﺑﺤﺎر اﻷﻧﻮار: ١٠٣/٨٢).
3-و ﺗﻤﺎﻣﯽ ﻋﻠﻤﺎء ﻣﺤﻘﻖ از ﺟﻤﻠﻪ ﻧﻮری و ﺑﺮوﺟﺮدی از رﺳﻮل اﻟﻠﻪ (ص) رواﯾﺖ ﮐﺮده اﻧﺪ ﮐﻪ او ﻓﺮﻣﻮد: «دو ﺻﺪا ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﻠﻌﻮﻧﻨﺪ و ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪ آﻧﻪ ﻏﻀﺐ ﻣﯽﮐﻨﺪ: ﺷﯿﻮن در ﻣﺼﯿﺒﺖ و ﺻﺪا در ﺣﺎﻟﺖ ﺷﺎدی ﯾﻌﻨﯽ: ﻧﻮﺣﻪ و ﻏﻨﺎء» (ﺑﺤﺎراﻷﻧﻮار ١٠١/٨٢ )
4-از اﯾﻦ رواﯾﺎت ﻣﯽﺗﻮان ﯾﺎد ﮐﺮد از ﻧﻮﺷﺘﻪ ای ﮐﻪ اﻣﯿﺮ اﻟﻤﻮﻣﻨﯿﻦ ﺑﻪ رﻓﺎﻋﻪ ﺑﻦ ﺷﺪاد ﻓﺮﺳﺘﺎد: «در ﺳﺮزﻣﯿﻨﯽ ﮐﻪ ﺻﺎﺣﺐ ﻗﺪرت ﻫﺴﺘﯽ ﺗﻮ را ﺑﻪ ﻧﻮﺣﻪ ﺑﺮای ﻣﺮده ﻫﺸﺪار ﻣﯽدﻫﻢ» (ﻣﺴﺘﺪرك اﻟﻮﺳﺎﺋﻞ:١٤٤/١).
5-و ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ ﺳﺨﻦ پیامبر (ص) در ﺣﺪﯾﺚ: «و ﻫﻤﺎﻧﺎ ﺷﻤﺎ را از ﻧﻮﺣﻪ و ﺷﯿﻮن ﻧﻬﯽ ﻣﯽﮐﻨﻢ» (ﺟﺎﻣﻊ اﺣﺎدﯾﺚ اﻟﺸﯿﻌﺔ: ٣٧٢/٣).
6-و رواﯾﺘﯽ ﮐﻪ ﺟﺎﺑﺮ (رض) از ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ (ص) آورده اﺳﺖ ﮐﻪ ﻓﺮﻣﻮد: «و ﻫﻤﺎﻧﺎ ﻣﻦ ﺷﻤﺎ را ﻧﻬﯽ ﮐﺮده ام از ﻧﻮﺣﻪ ﺳﺮاﺋﯽ و دو ﺻﺪای اﺣﻤﻘﺎﻧﻪی ﺑﯽ ﺑﻨﺪﺑﺎر: ﺻﺪا ﻫﻨﮕﺎم ﻧﻐﻤﻪﻫﺎی ﻟﻬﻮ و آوازﻫﺎی ﺷﯿﻄﺎﻧﯽ و ﺻﺪا ﻫﻨﮕﺎم ﻣﺼﯿﺒﺖ [و] ﭼﻨﮓ زدن ﺻﻮرت و ﭘﺎره ﮐﺮدن ﯾﻘﻪ و ﻧﺎﻟﻪ ﺷﯿﻄﺎﻧﯽ» (ﻣﺴﺘﺪرك اﻟﻮﺳﺎﺋﻞ:١٤٥/١).
7-و از اﻣﺎم ﻋﻠﯽ (رض ): ﺳﻪ ﭼﯿﺰ از اﻋﻤﺎل ﺟﺎﻫﻠﯿﺖ ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ و در ﺑﯿﻦ ﻣﺮدم از ﺑﯿﻦ ﻧﻤﯽرود ﺗﺎ ﻗﯿﺎﻣﺖ ﺑﺮﭘﺎ ﺷﻮد: ﺑﺎران ﻃﻠﺒﯿﺪن از ﺳﺘﺎرﮔﺎن و ﺗﻮﻫﯿﻦ ﮐﺮدن ﺑﻪ اﻗﻮام و ﻧﻮﺣﻪ ﺳﺮاﺋﯽ در ﻣﺮگ» (ﺑﺤﺎر اﻷﻧﻮار: ١٠١/٨٢).
8-و ﮐﻠﯿﻨﯽ و ﻏﯿﺮه از اﻣﺎم ﺻﺎدق /رواﯾﺖ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ﮐﻪ ﻓﺮﻣﻮد: «ﻓﺮﯾﺎد زدن ﺑﺮ ﻣﺮده اﺻﻼح ﻧﻤﯽﮔﺮدد و ﺟﺎﯾﺰ ﻧﻤﯽﺑﺎﺷﺪ وﻟﯽ اﮐﺜﺮ ﻣﺮدم درک ﻧﻤﯽﮐﻨﻨﺪ». (اﻟﮑﺎﻓﯽ: ٢٢٦/٣).
9-و ﮐﻠﯿﻨﯽ ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ از اﻣﺎم ﺻﺎدق /آورده اﺳﺖ ﮐﻪ ﻓﺮﻣﻮد: «ﻓﺮﯾﺎد زدن ﺑﺮای ﻣﺮگ ﺟﺎﯾﺰ ﻧﯿﺴﺖ و ﻟﺒﺎس ﭘﺎره ﮐﺮدن [ﻧﯿﺰ ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ] ﺟﺎﯾﺰ ﻧﯿﺴﺖ» (اﻟﮑﺎﻓﻲ: ٢٥٥ /٣).
10-ﻣﺤﻤﺪ ﺑﺎﻗﺮ ﻣﺠﻠﺴﯽ از اﻣﺎم ﻋﻠﯽ / رواﯾﺖ ﻣﯽﮐﻨﺪ: «وﻗﺘﯽ اﺑﺮاﻫﯿﻢ ﺑﻦ رﺳﻮل اﻟﻠﻪ (ص) ﻓﻮت ﮐﺮد ﺑﻪ ﻣﻦ اﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮد و ﻣﻦ [ﻧﯿﺰ] او را ﻏﺴﻞ دادم, رﺳﻮل اﻟﻠﻪ (ص) او را ﮐﻔﻦ ﻧﻤﻮد و ﺣﻨﻮط ﻣﺎﻟﯿﺪ و ﺑﻪ ﻣﻦ ﻓﺮﻣﻮد: ای ﻋﻠﯽ او را ﺣﻤﻞ ﮐﻦ, او را ﺣﻤﻞ ﮐﺮده ﺗﺎ ﺑﻪ ﺑﻘﯿﻊ رﺳﺎﻧﺪم و ﺑﻌﺪ از آن ﺑﺮ آن ﻧﻤﺎز ﮔﺬارد... و وﻗﺘﯽ اﺣﻮال او را دﯾﺪ پیامبر (ص) ﮔﺮﯾﻪ ﮐﺮد و از ﭘﺲ ﮔﺮﯾﻪی او ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن ﮔﺮﯾﻪ ﮐﺮدﻧﺪ ﺗﺎ اﯾﻨﮑﻪ ﺻﺪای [ﮔﺮﯾﻪ] ﻣﺮدان از ﺻﺪای زﻧﺎن ﺑﻠﻨﺪﺗﺮ ﺷﺪ و رﺳﻮل اﻟﻠﻪ (ص) ﺑﻪ ﺷﺪﯾﺪﺗﺮﯾﻦ ﺣﺎﻟﺖ آﻧﻬﺎ را ﻧﻬﯽ ﻓﺮﻣﻮد و ﮔﻔﺖ: ﭼﺸﻢ ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯽﮐﻨﺪ و ﻗﻠﺐ ﻏﻤﮕﯿﻦ ﻣﯽﺷﻮد و ﻧﻤﯽﮔﻮﺋﯿﻢ ﭘﺮوردﮔﺎر ﺑﺮ ﻣﺎ ﺧﺸﻢ ﻣﯽآورد, و ﻫﻤﺎﻧﺎ ﻣﺎ ﺗﻮﺳﻂ ﺗﻮ دﭼﺎر ﻣﺼﯿﺒﺖ ﻣﯽﺷﻮﯾﻢ و ﻫﻤﺎﻧﺎ ﻣﺎ ﺑﻪ اراده ﺗﻮ اﻧﺪوﻫﮕﯿﻦ ﻣﯽﺷﻮﯾﻢ». (ﺑﺤﺎر اﻷﻧﻮار: ١٠١-١٠٠/٨٢).
11-ﻣﻼﺣﻈﻪ ﮐﻦ ای ﺑﺮادر ﻣﺴﻠﻤﺎن ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﺼﻄﻔﯽ (ص) ﺑﻪ ﺷﺪﯾﺪﺗﺮﯾﻦ ﺣﺎﻟﺖ, ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدن ﺻﺪای ﮔﺮﯾﻪ را ﻧﻬﯽ ﻓﺮﻣﻮد. و ﻫﻤﺎﻧﮕﻮﻧﻪ ﮐﻪ پیامبر (ص) از ﺻﻮت ﺣﺰﯾﻦ در ﻣﺼﯿﺒﺖ ﻧﻬﯽ ﻓﺮﻣﻮد و [ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ] از ﻧﻮﺣﻪ ﺳﺮاﺋﯽ و ﺷﻨﯿﺪن آن [ﻧﯿﺰ] ﻧﻬﯽ ﻓﺮﻣﻮد. (وﺳﺎﺋﻞ اﻟﺸﯿﻌﺔ: ٩١٥/٢).
12-و از اﻣﺎم ﺻﺎدق ﺟﻌﻔﺮ ﺑﻦ ﻣﺤﻤﺪ /ﮐﻪ ﻓﺮﻣﻮد: «ﺻﺒﺮ و ﺑﻼء ﺑﺴﻮی ﻣﺆﻣﻦ ﺷﺪن,ﭘﯿﺶ ﻣﯽﺑﺮﻧﺪ [ﺑﻄﻮری ﮐﻪ] ﺑﻼء ﻣﯽآﯾﺪ و او ﺻﺒﻮر اﺳﺖ, و ﺑﻼء و ﺟﺰع ﺑﺴﻮی ﮐﺎﻓﺮﺷﺪن ﭘﯿﺶ ﻣﯽﺑﺮﻧﺪ و آن وﻗﺘﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻼء ﻣﯽآﯾﺪ و او ﺟﺰء و ﻓﺰع ﻣﯽﮐﻨﺪ».(اﻟﺬﮐﺮی: ﺻﻔﺤﻪ ١).
13-ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻦ ﻣﮑﯽ اﻟﻌﺎﻣﻠﯽ ﻣﻠﻘﺐ ﺑﻪ ﺷﻬﯿﺪ اول ﮔﻔﺖ: «ﺷﯿﺦ در اﻟﻤﺒﺴﻮط و اﺑﻦ ﺣﻤﺰه ﻧﻮﺣﻪ را ﺣﺮام ﮐﺮدﻧﺪ و ﺷﯿﺦ ادﻋﺎ ﮐﺮد [اﯾﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ] اﺟﻤﺎع اﺳﺖ» (اﻟﺬﮐﺮی:ص2 و بحارالانوار ١٠٧/٨٢).
13-و ﺷﯿﺦ اﺑﻮ ﺟﻌﻔﺮ ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻦ ﺣﺴﻦ ﻃﻮﺳﯽ ﻣﻠﻘﺐ ﺑﻪ ﺷﯿﺦ اﻟﻄﺎﺋﻔﻪ, ﻧﻮﺣﻪ را ﺣﺮام ﮐﺮد و ادﻋﺎﯾﺶ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ، اﯾﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ اﺟﻤﺎع ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ, ﭼﻪ ﺑﺴﺎ او در ﻋﺼﺮ ﻃﻮﺳﯽ ﺑﻮد و ﺷﯿﻌﯿﺎن در آن زﻣﺎن ﺑﺮ ﺣﺮام ﺑﻮدن ﻧﻮﺣﻪ و ﺷﯿﻮﻧﯽ ﮐﻪ اﮐﻨﻮن در ﺣﺴﯿﻨﯿﺎت ﺷﻨﯿﺪه ﻣﯽﺷﻮد, اﺟﻤﺎع داﺷﺘﻨﺪ, ﮐﺎرﻫﺎﺋﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﺎﻧﮕﻮﻧﻪ ﮐﻪ در ﻗﺒﻞ ﮔﻔﺘﯿﻢ ﺑﺎ ﻣﻨﻬﺞ ﺻﺤﯿﺢ اﺋﻤﻪ آل ﺑﯿﺖ ﺗﻀﺎد دارد. آﯾﺖ اﻟﻠﻪ اﻟﻌﻈﻤﯽ ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻦ ﺣﺴﯿﻨﯽ ﺷﯿﺮازی ﮔﻔﺖ: «وﻟﯽ از ﺷﯿﺦ در اﻟﻤﺒﺴﻮط و اﺑﻦ ﺣﻤﺰه ﺣﺮام ﺑﻮدن ﻣﻄﻠﻖ آﻣﺪه اﺳﺖ» (ﻓﻘﻪ: ٢٥٣/١٥).
14-و ﺷﯿﺮازی ﮔﻔﺖ: «در اﻟﺠﻮاﻫﺮ خودزﻧﯽ و ﺷﯿﻮن ﺑﻄﻮر ﻗﻄﻌﯽ ﺣﺮام ﺷﺪه اﺳﺖ».(٢٦٠/١٥ :اﻟﻔﻘﻪ).
اﺟﻤﺎع در اﺻﻄﻼح ﻓﻘﻬﯽ ﺑﻪ ﺣﮑﻤﯽ ﮔﻔﺘﻪ ﻣﯽﺷﻮد ﮐﻪ ﺗﻤﺎﻣﯽ ﻋﻠﻤﺎء ﺑﺮ آن اﺗﻔﺎق ﻧﻈﺮ دارﻧﺪ.(ﻣﺘﺮﺟﻢ).
15-و اﻣﺎم ﺑﺎﻗﺮ /ﻓﺮﻣﻮد: «ﺑﺪﺗﺮﯾﻦ ﺟﺰع (ﺑﯽ ﺻﺒﺮی) ﻓﺮﯾﺎد ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺸﯿﺪن در ﻧﺎراﺣﺘﯽ و ﺷﯿﻮن و زدن ﺻﻮرت و ﺳﯿﻨﻪ ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ, و ﮐﺸﯿﺪن ﻣﻮی ﭘﯿﺸﺎﻧﯽ ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ و ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﻧﻮﺣﻪ را ﺑﺮﭘﺎ ﮐﻨﺪ ﺻﺒﺮ را ﺗﺮک ﮐﺮده اﺳﺖ و راﻫﯽ ﻏﯿﺮ از راه درﺳﺖ را ﺑﺮﮔﺰﯾﺪه اﺳﺖ».(٨٩/٨٢ :بحاراﻷﻧﻮار ,٩١٥/٢ :وﺳﺎﺋﻞ شیعه,٢٢٣-٢٢٢/٣ :اﻟﮑﺎﻓﻲ)
16-و ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ ﻗﻮل اﻣﺎم ﺻﺎدق / اﺳﺖ ﮐﻪ: «ﮐﺴﯽ ﮐﻪ در ﻣﺼﯿﺒﺖ دﺳﺘﺶ را ﺑﺮ راﻧﺶ ﺑﺰﻧﺪ اﺟﺮ او ﺑﺎﻃﻞ ﻣﯽﺷﻮد». (اﻟﮑﺎﻓﻲ: ٢٢٥/٣).
17-ﻣﯽ ﮔﻮﯾﻢ: ﭘﺲ ﺣﺎل ﺗﻮ ﭼﮕﻮﻧﻪ اﺳﺖ ای ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺑﺮ ﺳﺮو ﺳﯿﻨﻪ ﻣﯽزﻧﯽ؟ آﯾﺎ اﺟﺮ ﺗﻮ از درﺟﻪ اول اﯾﻨﮑﻪ ﺑﺎ ﻣﻨﻊ ﻧﺒﯽصﺗﻀﺎد دارد, ﺑﺎﻃﻞ ﻧﻤﯽﺷﻮد؟ و ﻓﺮﻣﻮده ی پیامبر (ص) : «ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺑﺮ ﺻﻮرت زﻧﺪ و ﯾﻘﻪ ﭘﺎره ﮐﻨﺪ از ﻣﺎ ﻧﯿﺴﺖ» (ﻣﺴﺘﺪرك اﻟﻮﺳﺎﺋﻞ:١٤٤/١).
18-و ﻣﺤﻤﺪ ﺗﯿﺠﺎﻧﯽ ﺳﻤﺎوی اﯾﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ ذﮐﺮ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﮐﻪ از اﻣﺎم ﻣﺤﻤﺪ ﺑﺎﻗﺮ ﺻﺪر درﺑﺎره ی اﯾﻦ ﺣﺪﯾﺚ ﭘﺮﺳﯿﺪ و او ﺟﻮاب داد: «ﺣﺪﯾﺚ ﺻﺤﯿﺤﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ در آن ﺷﮑﯽ ﻧﯿﺴﺖ» (ﺛﻢ اﻫﺘﺪﯾﺖ (آﻧﮕﺎه ﻫﺪاﯾﺖ ﺷﺪم): ﺻﻔﺤﻪ ٥٨ ﭼﺎپ ﻋﺮﺑﯽ).
19-و از ﯾﺤﯿﯽ ﺑﻦ ﺧﺎﻟﺪ آﻣﺪه اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺮدی ﻧﺰد ﻧﺒﯽصآﻣﺪ و ﮔﻔﺖ: ﭼﻪ ﭼﯿﺰی اﺟﺮ ﻣﺼﯿﺒﺖ را ﺑﺎﻃﻞ ﻣﯽﮐﻨﺪ؟ ﻓﺮﻣﻮد: زدن دﺳﺘﻬﺎ ﺑﺮ ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ, و ﺻﺒﺮ در ﻣﺼﯿﺒﺖ از ﻣﻬﻤﺘﺮﯾﻦ ﻣﺴﺎﺋﻞ اﺳﺖ, ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ آن راﺿﯽ ﺷﻮد ﺑﺮای او رﺿﺎﯾﺘﻤﻨﺪی ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد و ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺧﺸﻢ ﮐﻨﺪ ﭘﺲ ﺑﺮای او ﺧﺸﻤﮕﯿﻨﯽ [از ﻃﺮف ﺧﺪاوﻧﺪ] ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد, در اداﻣﻪ ﻧﺒﯽ (ص) ﻓﺮﻣﻮد: «ﻣﻦ از ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺑﺘﺮاﺷﺪ و ﺑﺎﻻ ﺑﺒﺮد ﺑﯿﺰار ﻫﺴﺘﻢ, ﺑﻪ ﻣﻌﻨﯽ ﺗﺮاﺷﯿﺪن ﺳﺮ و ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدن ﺻﺪا» (ﺟﺎﻣﻊ اﻟﺤﺪﯾﺚ اﻟﺸﯿﻌﺔ: ٤٨٩/٣).
20-ﺟﻌﻔﺮ ﺑﻦ ﻣﺤﻤﺪ (اﻣﺎم ﺟﻌﻔﺮ ﺻﺎدق /) ار ﭘﺪراﻧﺶ از ﻧﺒﯽصدر ﺣﺪﯾﺚ ﻧﻬﯽ ﺷﺪﮔﺎن, رواﯾﺖ ﻣﯽﮐﻨﺪ: «ﻫﻤﺎﻧﺎ او از ﺑﻮﺟﻮد آوردن ﺻﺪای ﺣﺰﯾﻦ در ﻣﺼﯿﺒﺖ ﻧﻬﯽ ﻓﺮﻣﻮد و ﻧﻬﯽ ﻓﺮﻣﻮد از ﻧﻮﺣﻪ ﺳﺮاﺋﯽ و ﺷﻨﯿﺪن آن و ﻧﻬﯽ ﻓﺮﻣﻮد از زدن ﺻﻮرت» (من لایحضره الفقیه ٤-٣/٤).
21-و ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻦ ﻣﮑﯽ اﻟﻌﺎﻣﻠﯽ ﮔﻔﺖ: «ﺑﺮ ﺳﺮ و ﺳﯿﻨﻪ زدن و ﭘﺎره ﮐﺮدن و ﮐﺸﯿﺪن ﻣﻮ ﺑﻪ ﻃﻮر اﺟﻤﺎع ﺣﺮام ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ؛ آﻧﺮا در اﻟﻤﺒﺴﻮط ﮔﻔﺘﻪ اﺳﺖ و آن ﺧﺸﻤﮕﯿﻨﯽ ﺑﺮ ﻗﻀﺎء وقدر اﻟﻬﯽ اﺳﺖ» (ﻓﻲ اﻟﺬﮐﺮی: ﺻﻔﺤﻪ ٧٢).
22-و ﺷﯿﺮازی ﮔﻔﺘﻪ اﺳﺖ: «در اﻟﻤﻨﻬﯽ زدن ﺻﻮرت و ﺑﺮﮐﻨﺪن ﻣﻮ ﻧﻬﯽ ﺷﺪه اﺳﺖ»(٢٦٠/١٥ :اﻟﻔﻘﻪ)
23-دﮐﺘﺮ ﻣﺤﻤﺪ ﺗﯿﺠﺎﻧﯽ ﺳﻤﺎوی ﺑﻪ ﮔﺮﯾﻪی ﻧﺒﯽ (ص) ﺑﺮ ﻋﻤﻮﯾﺶ اﺑﯽ ﻃﺎﻟﺐ و ﺣﻤﺰه و ﻫﻤﺴﺮش ﺧﺪﯾﺠﻪ اﺷﺎره ﻣﯽﮐﻨﺪ و ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ: «وﻟﯽ در ﺗﻤﺎﻣﯽ آن ﺣﺎﻻت از ﺳﺮ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﯽ ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯽﮐﺮد..., وﻟﯽ وی از ﺑﺮوز ﻧﺎراﺣﺘﯽ از ﻓﺮد ﺣﺰﯾﻦ و زدن ﺻﻮرت و ﭘﺎره ﮐﺮدن ﺳﯿﻨﻪ ﻧﻬﯽ ﻓﺮﻣﻮد, ﭘﺲ ﭼﮕﻮﻧﻪ اﺳﺖ ﺣﺎل ﺗﻮ ﮐﻪ ﺑﺎ اﺟﺴﺎم آﻫﻨﯽ ﺑﺮ ﺧﻮد ﻣﯽزﻧﯽ ﺑﻄﻮرﯾﮑﻪ ﺧﻮن ﺳﺮازﯾﺮﻣﯽﺷﻮد؟» (در ﮐﺘﺎب ﮐﻞ اﻟﺤﻠﻮل: ﺻﻔﺤﻪ ١٥١).
24-ﺳﭙﺲ ﺗﯿﺠﺎﻧﯽ ﯾﺎد ﻣﯽﮐﻨﺪ ﮐﻪ اﻣﯿﺮ اﻟﻤﺆﻣﻨﯿﻦ ﻋﻠﯽ ﺑﻦ اﺑﯿﻄﺎﻟﺐ آﻧﭽﻪ را ﮐﻪ ﺷﯿﻌﯿﺎن اﻣﺮوزه اﻧﺠﺎم ﻣﯽدﻫﻨﺪ در زﻣﺎن وﻓﺎت ﻧﺒﯽ (ص) اﻧﺠﺎم ﻧﺪاد و ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ اﻣﺎﻣﺎن ﺣﺴﻦ و ﺣﺴﯿﻦ و ﺳﺠﺎد ﻧﯿﺰ اﯾﻦ ﮐﺎر را ﻧﮑﺮدﻧﺪ و درﺑﺎره اﯾﻦ اﻣﺎم, ﺗﯿﺠﺎﻧﯽ ﮔﻔﺘﻪ اﺳﺖ: «ﻫﻤﺎﻧﺎ ﭼﯿﺰﻫﺎﺋﯽ را دﯾﺪ ﮐﻪ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﻧﺪﯾﺪه اﺳﺖ او ﺑﺎ دو ﭼﺸﻢ ﺧﻮد ﺷﺎﻫﺪ ﮐﺮﺑﻼ ﺑﻮد, ﮐﺮﺑﻼﺋﯽ ﮐﻪ در آن ﭘﺪرش و ﻋﻤﻮﻫﺎﯾﺶ و ﺑﺮداراﻧﺶ ﻫﻤﮕﯽ ﮐﺸﺘﻪ ﺷﺪﻧﺪ, و ﻣﺼﯿﺒﺘﻬﺎﺋﯽ را دﯾﺪ ﮐﻪ ﮐﻮه دوام آﻧﺮا ﻧﺪارد و در ﺗﺎرﯾﺦ ﻧﯿﺰ از ﻫﯿﭽﮑﺪام از اﺋﻤﻪ ‡ ﭼﯿﺰی درﺑﺎره آﻧﮑﻪ او ﮐﺎری ﮐﺮده ﺑﺎﺷﺪ رواﯾﺖ ﻧﺸﺪه اﺳﺖ و ﯾﺎ اﯾﻨﮑﻪ اﻣﺮ ﺑﻪ ﺗﺒﻌﯿﺖ و ﭘﯿﺮوی آن ﮐﻨﺪ» (ﮐﻞ اﻟﺤﻠﻮل: ﺻﻔﺤﻪ١٥١).
25-ﺗﯿﺠﺎﻧﯽ ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ: «ﺑﻪ ﺣﻖ ﮔﻔﺘﻪ ﻣﯽﺷﻮد: آﻧﭽﻪ ﮐﻪ ﺑﻌﻀﯽ ﺷﯿﻌﯿﺎن از آن اﻋﻤﺎل ﺧﺎص اﻧﺠﺎم ﻣﯽدﻫﻨﺪ ذرهی از دﯾﻦ ﻧﯿﺴﺖ, و اﮔﺮ ﻣﺠﺘﻬﺪﯾﻦ اﺟﺘﻬﺎد ﮐﻨﻨﺪ و ﻓﺘﻮا دﻫﻨﺪﮔﺎن ﺑﻪ آن ﻓﺘﻮا دﻫﻨﺪ ﮐﻪ در آن اﺟﺮی ﺑﺰرگ و ﺛﻮاﺑﯽ ﻋﻈﯿﻢ ﻗﺮار دﻫﻨﺪ, ﻫﻤﺎﻧﺎ آن ﻓﻘﻂ ﻋﺎدت و ﺗﻘﻠﯿﺪ و اﺣﺴﺎﺳﯽ ﺑﺮﺧﻮرد ﮐﺮدن اﺳﺖ ﮐﻪ اﻫﻞ آن ﺗﻮﺳﻂ آن ﻃﻐﯿﺎن ﮐﺮده و ﺗﻮﺳﻂ آن از ﺣﺎﻟﺖ ﻃﺒﯿﻌﯽ ﺧﺎرج ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ و ﺑﻌﺪ از ﻣﺪﺗﯽ ﻓﻘﻂ ﺑﺼﻮرت ﯾﮏ رﺳﻢ ﻗﻮﻣﯽ در ﻣﯽآﯾﺪ ﮐﻪ ﭘﺴﺮ از ﭘﺪرش ﺑﻪ ﺷﮑﻠﯽ ﮐﻮرﮐﻮراﻧﻪ و ﺑﺪون ﻓﻬﻢ ﺑﻪ ارث ﻣﯽﺑﺮد، ﺗﺎ ﺟﺎﺋﯽ ﮐﻪ ﺑﻌﻀﯽ از ﻋﻮام اﯾﻨﮕﻮﻧﻪ ﺣﺲ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ زدن ﺧﻮد و ﺧﻮد را ﺧﻮﻧﯽ ﻣﺎﻟﯽ ﮐﺮدن ﻗﺮب اﻟﯽ اﻟﻠﻪ ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ, و ﺑﻌﻀﯽ اﯾﻨﮕﻮﻧﻪ اﻋﺘﻘﺎد دارﻧﺪ ﮐﻪ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ اﯾﻦ ﮐﺎر را اﻧﺠﺎم ﻧﺪﻫﺪ ﺣﺴﯿﻦ را دوﺳﺖ ﻧﺪارد» (ﮐﻞ اﻟﺤﻠﻮل: ﺻﻔﺤﻪ ١٤٨).
26-و ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ ﮔﻔﺘﻪ اﺳﺖ: «ﻋﻘﻞ ﺳﻠﯿﻢ اﯾﻦ ﻣﻨﺎﻇﺮ ﻣﺸﻤﺌﺰ ﮐﻨﻨﺪه را ﻧﻤﯽﭘﺬﯾﺮد, وﻗﺘﯽ ﻣﺮدی ﻟﺨﺖ ﻣﯽﺷﻮد و ﺑﺎ زﻧﺠﯿﺮ ﺑﺪﺳﺖ ﺧﻮدش ﺧﻮد را ﻣﯽزﻧﺪ و ﺑﻪ ﻃﺮزی دﯾﻮاﻧﻪ وار ﺻﺪای ﺧﻮد را ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮده و ﺣﺴﯿﻦ ﺣﺴﯿﻦ؛ ﻣﯽﮐﻨﺪ, و ﻋﺠﯿﺐ و ﺷﮏ ﺑﺮاﻧﮕﯿﺰ اﯾﻨﺠﺎ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻮﺿﻮح دﯾﺪه ﻣﯽﺷﻮد وﻗﺘﯽ آن اﻓﺮاد ﺑﻪ ﯾﮑﺒﺎره ﮐﺎرﺷﺎن ﺗﻤﺎم ﺷﺪ, اﻧﮕﺎر ﻣﺎﻧﻨﺪ اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻧﺎراﺣﺘﯽ آﻧﻬﺎ ﺑﺮ ﻃﺮف ﺷﺪه اﺳﺖ و ﺑﺎ ﮔﺬﺷﺖ اﻧﺪک زﻣﺎﻧﯽ ﺑﻌﺪ از اﺗﻤﺎم ﻋﺰاداری ﻣﯽﺑﯿﻨﯽ ﮐﻪ ﻣﯽﺧﻨﺪﻧﺪ و ﺷﯿﺮﯾﻨﯽ ﻣﯽﺧﻮرﻧﺪ و ﻣﯽﻧﻮﺷﻨﺪ و ﻣﯿﻮه ﻣﯽﺧﻮرﻧﺪ و ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺑﺎ ﺗﻤﺎم ﺷﺪن ﺣﺮﮐﺖ دﺳﺘﻪ ﺗﻤﺎم ﻣﯽﺷﻮد. و ﻋﺠﯿﺐ آﻧﺠﺎ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ آﻧﻬﺎ اﻧﺴﺎﻧﻬﺎی دﯾﻨﺪاری ﻧﯿﺴﺘﻨﺪ, و از اﯾﻦ رو ﭼﻨﺪﯾﻦ دﻓﻌﻪ ﺧﻮدم در اﻧﺘﻘﺎد از آﻧﻬﺎ ﻣﺪارا ﮐﺮده و ﮔﻔﺘﻢ: ﻫﻤﺎﻧﺎ آﻧﭽﻪ اﻧﺠﺎم ﻣﯽدﻫﻨﺪ ﻓﻘﻂ ﯾﮏ رﺳﻢ ﻗﻮﻣﯽ و ﺗﻘﻠﯿﺪ ﮐﻮرﮐﻮراﻧﻪ اﺳﺖ» (ﮐﻞ اﻟﺤﻠﻮل:ﺻﻔﺤﻪ ١٤٩).
27-و ﺳﺨﻦ ﺷﯿﺦ ﻣﻐﻨﯿﻪ ﻧﺰدﯾﮏ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺳﺨﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ: «ﺣﻘﯿﻘﺘﺎ زدن ﺳﺮ ﺑﺎﻗﻤﻪ و ﺷﻤﺸﯿﺮ و ﺧﺎرج ﺷﺪن ﺧﻮن از آن ذره ای از اﺳﻼم ﻧﻤﯽﺑﺎﺷﺪ و در ﻣﻮرد آن ﻫﯿﭻ ﻧﺺ ﺻﺮﯾﺤﯽ وﺟﻮد ﻧﺪارد وﻟﯽ ﻋﻮاﻃﻔﯽ زﯾﺒﺎﺳﺖ ﮐﻪ در وﺟﻮد ﻣﺆﻣﻨﯿﻦ ﺷﮑﻞ ﻣﯽﮔﯿﺮد ﭼﻨﺎﻧﭽﻪ ﺧﻮﻧﯽ ﭘﺎک ﺑﺨﺎﻃﺮ ﺳﺮﻫﺎی ﺑﺮﯾﺪهی ﻓﺎﺟﻌﻪ ﮐﺮﺑﻼ رﯾﺨﺘﻪ ﻣﯽﺷﻮد» (آداب اﻟﻤﻨﺎﺑﺮ: ﺻﻔﺤﻪ ١٨٢).
عضو شوید
عضویت سریع
آمار مطالب
آمار بازدید
آمار
وب سایت:
